Maj 1940
Spośród 6 milionów polskich obywateli, którzy zginęli w czasie II wojny światowej, aż połowa z nich była narodowości żydowskiej. Szacuje się, że w czasie holokaustu naziści wymordowali około 90% Żydów zamieszkałych na polskich ziemiach. Była to największa zbrodnia ludobójstwa w nowożytnej historii świata. Żydożerstwo hitlerowców było tak ogromne, że w 1942 roku w Polsce stosowano nawet kary śmierci za ukrywanie Żydów, jak również za sprzedaż lub dostarczanie im pożywienia.
Żydzi zamieszkujący tereny Polski w czasie okupacji niemieckiej zostali zamordowani w nazistowskich obozach zagłady w Auschwitz-Birkenau, Treblince, Majdanku, Bełżcu, Sobiborze oraz Chełmnie. Jedynie nielicznym z nich udało się ujść z życiem – większość umierała z głodu w żydowskich gettach. Inni ponieśli śmierć na skutek działalności na froncie wschodnim hitlerowskich „szwadronów śmierci” (tzw. Einsatzgruppen).
Masakry holokaustu w większości zostały przeprowadzone z inicjatywy hitlerowców. W niektórych z nich jednak brali udział również Polacy. Doskonałym tego przykładem może być chociażby pogrom w Jedwabnem, podczas którego wymordowano co najmniej 340 Żydów (według źródła IPN). Istota polskiego udziału w eksterminacji żydowskiej do dzisiaj pozostaje tematem sporów i kontrowersji. Chęć odwetu na Żydach była spowodowana głównie antysemityzmem.
W czasie II wojny światowej Niemcy utworzyli wiele gett żydowskich, które skupiały tą społeczność z wszystkich okupowanych terenów. Największym z nich było getto warszawskie, założone przez gubernatora Hansa Franka 16 października 1940 roku. Przebywało w nim około 460 tysięcy osób. Inne duże getta znajdowały się w Łodzi, Białymstoku, Częstochowie, Kielcach, Krakowie, Lublinie, Lwowie, Radomiu oraz w Wilnie. Ewenementem na skalę krajową było natomiast otwarte getto w Szydłowcu. Polityka masowej zagłady Żydów, rozpoczęta w połowie 1941 roku trwała około 40 miesięcy.