Rzeczpospolita Obojga Narodów była państwem federalnym złożonym z Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego na mocy postanowień unii lubelskiej zawartej 1 lipca 1569 roku. Wówczas było to największe państwo w całej Europie o maksymalnym zasięgu terytorialnym wynoszącym około 950 000 km2. Jego historia ma również ścisły związek z polską społecznością żydowską.
Po objęciu polskiego tronu przez Stefana Batorego w naszym kraju coraz bardziej zaczęły rosnąć postawy i nastroje antysemickie. Różne wydarzenia społeczne i polityczne (przede wszystkim na tle religijnym) doprowadziły do izolacji Żydów od swoich chrześcijańskich sąsiadów. Ich rola w życiu społecznym państwa polskiego została ograniczona do minimum. Nie brali oni udziału w powoływaniu władz miejskich, a w swoich wewnętrznych sprawach podlegali władzy rabinów lub sędziów.
W tym czasie we wspólnotach żydowskich coraz częściej dochodziło do konfliktów. W 1580 roku król Batory powołał tzw. Sejm Czterech Ziem (Waad) jako organizację samorządu żydowskiego w Królestwie Polskim. Żydzi byli w tym czasie postrzegani jako piąty stan Rzeczpospolitej (obok duchowieństwa, szlachty, mieszczaństwa i chłopów).
W czasie rządów Zygmunta III Wazy i Władysława IV sytuacja polskiego żydostwa uległa znacznemu pogorszeniu. Wybuchały wówczas konflikty mające tło religijne (np. oskarżenia o bezczeszczenie hostii przez Żydów). Antysemityzm w Polsce był wówczas tak ogromny, że w 1632 roku król Władysław IV zakazał drukowania i rozpowszechniania książek i treści dyskryminujących społeczność żydowską. Rok później w Poznaniu Żydzi otrzymali nawet prawo do nie wpuszczania chrześcijan do swojej dzielnicy.
Za rządów dynastii Sasów w Królestwie Polskim wciąż panował powszechny antysemityzm. Ataki na Żydów w większych miastach były niemal codziennością. W szczególności dochodziło do ataki na sklepy, gdyż duża część społeczności żydowskiej zajmowała się handlem (zobacz też clickchic.pl). Wszystko to odbywało się z cichym przyzwoleniem władz. Przed zaborami populacja żydowska w Polsce osiągnęła liczbę 800 tysięcy, a po ich zakończeniu większość z nich znalazło się pod panowaniem rosyjskim.